Arbitralność jest ściśle związana z możliwością analizy znaku językowego. Znaki, które pozwalają się rozkładać na mniejsze znaki są z natury mniej arbitralne od tych, które rozkładać się nie dają, ale też od tych, które pozwalają się analizować , ale analiza pozbawia ich istotnej części znaczenia. Dlatego „biały kot” to znak o bardzo małym stopniu arbitralności – odnosi się tylko do kota o białym kolorze, a w znaku„białe wino” związek miedzy signifiant i signifie jest bardziej arbitralny – białe wino to nie wino o białym kolorze, ale rodzaj wina, które nie jest ani czerwone ani różowe. Wino białe ma przecież kolor słomy.
Konwencjonalność również jest sprawą stopnia. Rozmaite znaki złożone wykazują rozmaity stopień skonwencjonalizowania swoich związków symbolicznych między signifiant i signifie.
Arbitralność i konwencjonalność bywają związane z motywacją związków symbolicznych: im bardziej arbitralny znak, tym na ogół jest on mniej umotywowany, co oznacza że związek symboliczny między signifiant i signifie ma słabsze uzasadnienie w naszym doświadczeniu zmysłowym. Dlatego „biały kot” to znak złożony o bardzo wysokim stopniu motywacji związku symbolicznego. Nasze doświadczenie „białości” jest bezpośrednio związane z postrzeganiem koloru za pomocą wzroku, zaś związek koloru z nazwą w przypadku „białego wina” jest luźny, bo wino ma kolor słomkowy, nie biały.
Doświadczenie wraz z percepcją odgrywają istotną rolę w językoznawstwie kognitywnym jako podstawa semantyki, centralnego parametru języka.
