Istotne jest domniemanie analogii między symbolizującym a symbolizowanym. Dany oznacznik, jakkolwiek obdarzony określonymi własnościami, które zdradzają pewne podobieństwo z zawartą w nim treścią, odsyła do tej treści jako mgławicy możliwych własności. Symbolikę tego typu odnajdujemy w Jungowskiej teorii archetypów.
Powierzchniowa (osobista) warstwa nieświadomości przeciwstawiona zostaje warstwie głębszej, wrodzonej i zbiorowej. Treści nieświadomości zbiorowej to tzw. archetypy.
Wg. Junga, by mógł zaistnieć symbol potrzebna jest analogia, lecz przede wszystkim mgławicowość znaczenia. Jest to z pewnością semiotyka zakładająca pewną ontologię i metafizykę.
*symbol wg Junga (def. Z podręcznika) – w teorii Junga, który idzie tu za tradycją heglowską, ,,zmysłowo postrzegany obraz przeżycia wewnętrznego”. Symbol jest nieracjonalny i odsyła do swego mitycznego źródła, określonego przez Junga gnostyckim terminem pleroma (=pełnia). Symbol jest odbiciem pleromy. Od symbolu Freudowskiego różni się tym, że nie odsyła do wypartej treści, lecz do nieświadomości zbiorowej.
