Freudowscy pisarze

Natomiast jeśli chodzi o pisarzy, to należy, według Freuda, odróżnić tych, którzy czerpią z zastanego tworzywa (starożytni epicy i tragicy) od tych, którzy, jak się wydaje, tworzą swobodnie. Ci drudzy to dla Freuda pisarze mniej ambitnych utworów. Bohaterowie (Ego) ich książek zawsze wychodzą cało z opresji, kochają się w nich wszystkie kobiety, postaci są wyraźnie podzielone na dobre i złe. Powieść psychologiczna na przykład zawdzięcza swój szczególny charakter skłonnościom współczesnego pisarza do rozszczepiania swojego Ego. Zatem silne aktualne przeżycia budzi w pisarzu przypomnienie przeżycia wcześniejszego, najczęściej należącego do okresu dzieciństwa, a z tego z kolei wypływa pragnienie spełniające się w utworze literackim. W samym utworze można rozpoznać zarówno elementy świeżego przeżycia, powodującego pragnienie, jak i elementy dawnego przypomnienia.