Gwara – mówienie językami lokalnymi, kolokwializmy

Przede wszystkim należy uczyć o gwarze a nie gwary, wskazywać poprzez różne ćwiczenia na różnice między gwarą a polszczyzną literacką, mówić o węższym zasięgu używania gwary, ale jednocześnie zachęcać do jej podtrzymywania jako swoistego bogactwa regionu. Za sprawą przybliżenia różnic w wymowie, słownictwie gwarowym i ogólnopolskim kształtować możemy w uczniach postawę tolerancji wobec innego sposobu mówienia mieszkańców innych regionów. Uświadamianie uczniom, że gwara nie jest gorsza od polszczyzny ogólnej, jest inną jej odmianą, pełną śladów kultury regionu, form rytuałów społecznych. Wszelkie ćwiczenia zaś należy podporządkować celom funkcjonalno – pragmatycznym: uczyć, w jakiej sytuacji używanie gwary jest konieczne, a kiedy trzeba używać języka ogólnopolskiego, do tego można wykorzystać wszelkiego rodzaju scenki sytuacyjne, różnego rodzaju metod projektów (sporządzanie nagrań, ich opis, etc.), które często łączyć się mogą również z doskonaleniem warsztatu dziennikarskiego uczniów poprzez robienie wywiadów z ludźmi mówiącymi gwarą. Należy również wykorzystywać wszelkiego rodzaju ćwiczenia oparte na „przekładzie” tekstów z kodu ogólnopolskiego na gwarowy, ciekawe dla ucznia mogą być także wszelkiego rodzaju przedstawienia z użyciem gwary. By uczynić lekcje językowe z użyciem elementów regionalnych jeszcze ciekawszymi dla ucznia, bardziej go aktywizującymi, trzeba łączyć wiedzę o gwarze z wiedzą o kulturze regionu, integracja tych dwóch dziedzin będzie się przejawiać zwłaszcza w ćwiczeniach leksykalnych.