Wyodrębnianie jednostek. Należy określić najmniejsze jednostki narracyjne. Jednostkę tworzy funkcjonalny charakter pewnego segmentu historii. Funkcja oznacza znaczenie.
Klasy jednostek. Jednostki funkcjonalne dzielimy na niewielką liczbę klas formalnych. Klasy owe mają poziomy znaczeń. Niektóre jednostki mają jako korelaty (odpowiednik, jeden z przedmiotów nawzajem od siebie zależnych) jednostki tego samego poziomu, inne potrzebują przejść na następny poziom. Stąd pojawiają się dwie wielkie klasy funkcji: dystrybutywne i integracyjne. Pierwsza klasa funkcji to „Funkcje”, druga klasa to „Oznaki” (aby zrozumieć trzeba przejść na wyższy poziom). Funkcje implikują związki metonimiczne (w których coś zastępuje się czymś innym), Oznaki – związki metaforyczne. To rozróżnienie pozwala już na pewną klasyfikację opowiadań. Są opowiadania silnie funkcjonalne (bajki ludowe) i opowiadania nasycone oznakami (powieści „psychologiczne”). Następnie Funkcje (pierwszą klasę funkcji) można podzielić jeszcze według ich wagi: istnieją ważne dla opowiadania funkcje kardynalne, rdzenie (stwarzają alternatywy, ryzyko w akcji opowiadania) oraz „wypełniacze” przestrzeni, czyli katalizy, które pełnią funkcję fatyczną (utrzymują kontakt pomiędzy narratorem a odbiorcą, są „wytchnieniem” od akcji). Klasę Oznak można nasycić tylko na poziomie postaci lub narracji, są zatem Oznaki właściwe (charakter, uczucie, atmosfera) i Oznaki informacje (zidentyfikowanie, czas, przestrzeń). Ich funkcjonalność jest słaba tak jak u kataliz, służą wrastaniu fikcji w opowiadanie.
