Komunikacja w narracji. Opowiadanie jako przedmiot jest stawką w komunikacji: mamy dawcę opowiadania oraz jego odbiorcę. Na pierwszy rzut oka znaki narratora wydają się liczniejsze i wyrazistsze niż znaki czytelnika, w rzeczywistości drugie są bardziej zawiłe niż pierwsze. Istnieją trzy koncepcje dawcy opowiadania:
-
osoba, którą jest autor
-
narrator jako bezosobowa świadomość, która opowiada z nadrzędnego miejsca, narrator jest wewnątrz swoich postaci (wie, co myślą) i na zewnątrz (nie utożsamia się z nimi)
-
narrator ograniczony do tego, co widzą jego postacie
Barthes zauważa, że te trzy koncepcje są błędne, gdyż opierają się na przekonaniu, że autor, narrator muszą być „żywymi” postaciami. Ten, kto mówi (w opowiadaniu), nie jest tym, kto pisze (w życiu), a ten, kto pisze, nie jest tym, kto jest. Narracja zna dwa systemy znaków: osobowy i bezosobowy. Bezosobowość (np. „grzechot lodu o szklankę zdawał się przynosić Bondowi nagłe natchnienie”) jest tradycyjnym sposobem opowiadania, ma ona na celu odsunięcie teraźniejszości od tego, kto mówi. Często pojawia się przemieszanie tych dwóch systemów. Pisać nie znaczy dziś „opowiadać”, lecz mówić, że się opowiada, włączając cały przedmiot opowiadania o tego aktu mówienia.
