Biografia Wyspiańskiego.

Jeśli uświadomimy sobie, że Wyspiański nieustannie chorował, zmagał się
z niedostatkiem i brakiem zrozumienia – jego osiągnięcia zdają się graniczyć z cudem. Doskonale zorganizowany i skuteczny w sowich działaniach, pozostawał aktywny do ostatnich chwil życia, jeszcze parę miesięcy przed śmiercią posłał do księgarni Gebethnera zamówienie na książki potrzebne podczas pracy nad Zygmuntem Augustem – spis obejmował ponad 30 tomów.
Kiedy ktoś odchodzi w wieku 39 lat, dołącza zwykle do grona artystów niespełnionych, nie do końca zrealizowanych, tragicznych. Wydaje się bardzo znamienne, iż do tej kategorii twórców Wyspiańskiego nigdy nie zaliczano. Choć w jego notatkach odnaleziono wiele szkiców i fragmentów, już współcześni uznali jego dzieło za kompletne. Niełatwo zresztą było je ogarnąć – z jednej strony portrety, (m. in. Stanisława Przybyszewskiego, Włodzimierza Tetmajera, Ludwika Solskiego, Elizy Pareńskiej, Ireny Solskiej), pejzaże – np. Krajobraz znad Rudawy, rysunki, ilustracje do książek i czasopism
(m. in. cykl rysunków do Iliady), witraże (w tym najsławniejszy z kościoła o. Franciszkanów w Krakowie – Bóg Ojciec), z drugiej – projekty kostiumów i dekoracji, meble, wnętrza, oprawa graficzna „Życia”.
Chociaż w tysiącach polskich domów odnaleźć można pastelowe reprodukcje słynnych portretów śpiących dzieci, dziedziną, w której talent Wyspiańskiego zabłysnął najjaśniej, okazał się dramat.