Idea wykorzystania regionalizmu w wiedzy szkolnej ma w Polsce długą
i rozbudowaną tradycję. Jej początków można doszukiwać się już w XIX wieku, kiedy państwo polskie znajdowało się jeszcze w niewoli. Po roku 1918, kiedy to kraj odzyskał niepodległość, owa idea rozwijała się jeszcze silniej. W „Programie regionalizmu” polskiego
z 1926 roku szkole wyznaczano istotne zadania edukacyjne, wynikające ze ścisłego wiązania edukacji z najbliższą okolicą (regionem) ucznia. Literacko – językowe informacji kształcenia
i wychowania miały być uzupełniane wiedzą etnograficzną, socjologiczną, kulturową, religijną, dialektologiczną, traktowaną jako regionalne aktualizowanie zagadnień programowych. Dlatego też ówczesna młodzież szkolna poprzez wszelkiego typu wycieczki polonistyczne, z pomocą odpowiednio stworzonych podręczników szkolnych, które odnosiły się do kultur „małych ojczyzn”, a także poprzez oparcie w odpowiednich lekturach uczyła się: Poprzez umiłowanie rodzinnej wsi czy ośrodki miejskie kochać całą Polskę. O żywym zainteresowaniu na początku XX wieku regionalizmem i widokami na najbliższy czas wykorzystania go w procesie edukacji świadczyć może liczba tytułów serii „biblioteczek” kierowanych do nauczycieli, w tym również do polonistów, pośród których można wymienić m.in.: Biblioteczkę Wileńską, Biblioteczkę Ziemi Sieradzkiej, Biblioteczkę Krakowską.
© 2021 mojmielec.pl