Odczytań metodycznych dokonują ludzie, którym brak „apetytu na poezje”, np. Jądro ciemności żadnego z krytyków nie wytrąciło z kolein życia, ksiązka niewiele dla nich znaczyła. Krytyka niemetodyczna, „natchniona” jest rezultatem spotkania z autorem, postacią, fabułą, strofą lub starym popiersiem, które wpłynęło na pojęcie krytyka, spotkania, które poskutkowało zmianą uszeregowania jego priorytetów i celów. Tego rodzaju…
Ku strukturalnemu statutowi postaci. Poziom funkcji jest zwieńczony poziomem wyższym, z którego jednostki pierwszego poziomu czerpią stopniowo swe znaczenie. Jest to poziom działań. Analiza strukturalna, starając się nie określać postaci w terminach psychologicznych, próbowała drogą różnych hipotez, określić postać jako „uczestnika”, lub „aktanta”. Postać określa się poprzez jej udział w pewnej sferze działań. Problem podmiotu….
Przeciwnicy takiego rozwiązania uważają, że jest ogromna różnica między namysłem nad praktycznym działaniem a usiłowaniem odkrycia prawdy, namysł nie jest identyczny z myśleniem, o tym jak się rzeczy mają (Arystoteles). Drugie źródło sprzeciwu wyrasta z poglądów Kanta, który odróżniał wartość od godności. Rzeczy mają wartość lecz osoby godność. Teksty SA w tym systemie osobami –…
Sprzeciw wobec idei, że teksty naprawdę mówią o czymś konkretnym jest także sprzeciwem wobec idei, ze jakaś konkretna interpretacja może do czegoś dotrzeć – jest Ti sprzeciw wobec idei, że tekst może powiedzieć cos, co sam chce powiedzieć, a nie tylko dostarcza bodźców, dzięki którym czytelnik z większą bądź mniejszą trudnością potrafi przekonać siebie lub…
Słownik jest tylko „encyklopedią w przebraniu” – każda encyklopedyczna semantyka musi zacierać różnice między własnościami analitycznymi i syntetycznymi. Eco chce odróżniać „semiotyczność” od „naukowości”, filozofię od nauki, uważa także, że znaki i teksty całkowicie się różnią od innych przedmiotów, takich jak kamienie czy drzewa. Rorty uważa, że kamienie i drzewa są tylko kolejnymi surowcami do…
Eco proponuje rozróżnienie na interpretowanie i użycie tekstów. Jest to rozróżnienie, na które pragmatyści nie chcą się zgodzić, gdyż ich zdaniem ilekroć cokolwiek robimy z jakąś rzeczą – zawsze jej używamy. Interpretowanie czegoś, poznawanie, docieranie do istoty itd. – są to jedynie różne deskrypcje jakiegoś procesu użycia tej rzeczy.
estetyce romantyzmu: symbol jako określenie dla nierozerwalnej jedności treści i formy, jaką jest dzieło sztuki. Dzieło stanowi organizm, który charakteryzuje nierozdzielność treści i formy i którego rzeczywistą treścią jest samo dzieło z jego zdolnością stymulownia nieskończonych interpretacji.
Sny zawierają obrazy zastępujące coś innego, studiuje sposoby, w jakie utajone znaczenia(czy też myśli senne) organizują się, dzięki działalności onirycznej, w dyskurs czy też znaczenie ujawnione snu. F. wzbrania się przed interpretowaniem snu według tradycji antycznej, jako spełnionej i organicznej alegorii. Alegoria ma swoją logikę, sen jej nie ma. Freud wie, że obraz senny skorelowany…
Rorty uważa, że jeżeli przyjąć, że teksty są wytwarzane w trakcie interpretacji, to metafora o wewnętrznej spójności tekstu jest nie do obronienia. Wg Rorty’ego tekst posiada tyle spójności ile zdarzyło mu się uzyskać podczas ostatniego obrotu koła hermeneutycznego, tak samo jak gruda gliny ma tyle spójności ile udało jej się uzyskać podczas ostatniego obrotu koła…
Rorty pyta dlaczego Eco chce rozróżniać intentio operis od intentio lectoris (tekst od czytelnika)? Eco prawdopodobnie powiedziałby, ze wspiera to rozróżnienie między „wewnętrzną spójnością tekstu” a „niekontrolowanym strumieniem interpretacji”, że „wewnętrzna spójność tekstu” kontroluje „niekontrolowany strumień interpretacji” oraz że sposobem na sprawdzenie domysłu co do tekstu (jego interpretacji) jest sprawdzenie tego domysłu z tekstem jako…